Geertje noteert: het zelfgeïnfecteerde leven

Geertje Couwenbergh is schrijver, antropoloog, ‘innernemer’ en auteur van diverse boeken. Daarnaast is ze onze nieuwe columnist! 

Ik ben schrijver en boeddhist. Ik weet niet wat ik mezelf eerder kon noemen zonder in lachen of excuses uit te barsten. Waarschijnlijk duurde ‘schrijver’ langer, door mijn ingebeelde eisen van veel drank, geweldige inzichten, intellectuele gesprekken in Amsterdamse cafés, Parijs in de jaren ’20 en grote getergdheid – eisen waar ik lang niet allemaal aan voldoe. Mezelf boeddhist noemen vond ik makkelijker, want het is hip, redelijk vaag en hell, Tina Turner is het ook. Hoeveel meer reden heeft een mens nodig?

Dramatisch gebaar
De reden dat ik mezelf inmiddels makkelijk met boeddh-isme en schrijver-isme bestempel, is omdat het helpt mezelf toestemming te geven voor dingen die me aan het hart gaan. Zo gaf ik mezelf door me schrijver te noemen toestemming om een bewoest leven te leiden, vol omcirkelende bewegingen, imperfectie en creatieve vrijheid, en met het stempel boeddhist gaf ik mezelf toestemming om wakker te worden (en te blijven) náár dat leven. Dat proces gebeurde niet van de een op de andere dag. Een –isme is denk ik het beste wanneer het uit je tenen komt. Maar zoals een vrucht lang rijpt en dan ineens valt, kan het goed zijn je -isme ineens te claimen. Trouwens, je LinkedIn status aanpassen, je baan opzeggen, jezelf schrijver of boeddhist noemen kan zomaar een dramatisch gebaar worden van dat innerlijke broeiproces. Een proclamatie dat jouw leven op de een of andere onbegrijpelijke manier er toe doet. Een bevestiging van jezelf, naar jezelf. Geen groter geschenk dat je jezelf kunt geven.

Zelf vind ik schrijven een van de mooiste manieren om je leven te proclameren. Het betekent jezelf toestemming geven om die ene ervaring die je leven veranderde, die nacht in Waddinxveen vier jaar geleden, te beschrijven –helemaal, al duurt het de hele nacht. Het enige dat je kent van het leven is jouw leven. In schrijven, net als in de meditatiebeoefening, is geen onderscheid tussen hoofd- en bijzaak. Alles telt. Alles, van briljante inzichten tot de herinnering aan een beschimmeld douchetegeltje, rijst op vanuit jouw wereld en deinst daar weer in terug. Waarom weet niemand. Proberen te begrijpen waarom de dingen zijn zoals ze zijn is een achterhoedegevecht. Je leven is te groot, te wild voor je brein alleen. Jezelf in aanwezigheid dansen voor je leven doe je door het soms te claimen. Door het uit te schreeuwen. Door je tanden erin te zetten en het mee je hol in te sleuren.

Enthousiasme over je eigen leven
Inmiddels pies ik dan ook niet meer stiekem in mijn broek als ik tegen iemand zeg dat ik schrijver ben of boeddhist. Dat komt omdat ik weet wat ik daarmee bedoel. Die -ismes zijn mijn proclamaties van wakkerheid.  Het zijn de bacteriën waarmee ik mezelf infecteer met zin in mijn eigen leven en het lijkt besmettelijk. Ik geef de studenten in mijn schrijfcursus het –isme van schrijver om ze toestemming te geven in hun leven te bijten. Toestemming om zichzelf te besmetten met enthousiasme over hun eigen leven. Dat zelfgeïnfecteerde leven betekent dat je zin krijgt in je leven, door je eigen leven. Honderd procent organic en zonder carbon footprint. Je ervaart het zelfgeïnfecteerde leven wanneer je ophoudt dat leven te begrijpen en je het ineens eerstehands beleeft. Dat kan alleen jijzelf doen.

Want als jij niet vertelt hoe je geleefd hebt, wie je aangeraakt hebt en ooit voor het laatste gekust hebt –en waar dat was, welk seizoen, welke maand, welke dag, met welke kleuren, kleren, woorden en hoe je daarna dramatisch een biertje opentrok en in een fuck it moment de dop over de balustrade van je balkon gooide en er gelijk spijt van kreeg omdat dat toch ook helemaal niets voor jou was –dan doet niemand het. Jezelf besmetten met zin in je eigen leven vereist niet dat het geweldig of glamorous is. Het vereist dat je het –tot in detail- herinnert, beleeft en claimt. Hoe oninteressant of pijnlijk het soms ook lijkt. Nogmaals, het enige dat je kent van het leven is jouw leven. Alle sap zit erin. Het is rijp, dus val. Zet je tanden erin.

Geertje Couwenbergh schreef onder andere 10WYS: de wysheidsrevolutie en ZIN: Lust in je Leven door Schrijven. Half april verschijnt haar nieuwe boek, HARTCORE: een Pleidooi voor Onverbiddelijke Hartelijkheid als Oplossing voor Alles. Ze geeft schrijfworkshops in binnen- en buitenland en is de bedenker van WROGA, een be-woeste combinatie van schrijven, yoga en meditatie.

Meer informatie op
www.PotentialBuddha.com
www.facebook.com/geertjec
www.twitter.com/#!/thekinkybuddhst

Foto’s: Lisette Kreischer, Harold Pereira