De relatie tussen meditatie en housemuziek. Voel je’m?

Mediteren op housemuziek. Is het ding?

It must/be love pompte uit Now&Wow’s massieve muur van speakers die de muziek door mijn hele lichaam deed trillen. I think it could be love en we geloofden het allemaal, terwijl we onze armen in de lucht gooiden. We openden onze handen en harten –geholpen door XTC, ja- maar we openden ze desalniettemin. Al was het maar voor die paar uur per week in een verlaten fabriek in de havens van Rotterdam.

Drugs, zingeving en house: ze waren allemaal met elkaar verbonden aan het begin van de 21e eeuw.

Het was nog voor “9-11” en de crisis. House muziek was mijn religie en die van mijn vrienden. De Now&Wow, een danstent in Rotterdam, was onze tempel. Hier waren DJ Lacroix, Benny Rodriguez en MC Nova de hogepriesters. Zij losten ons verlangen in naar aan iets spiritueels en volkomen zinloos tegelijkertijd. House muziek, gebaseerd op het ritme van je eigen hart, verloste ons en verhief ons. Het deed onze lichamen borrelen met nieuwe beats op dinsdag (wanneer we eindelijk bijgekomen waren), deed ons plannen vormen op woensdag, maakte ons al opgewonden op donderdag en vrijdag en vulde onze zaterdag.

It seems I can’t deny/some days just don’t feel right/I think I feel/ I can feel much better/ at night werd onze mantra. House liet je vreemde dingen doen, zoals de keer waarop ik een vriendin tweeënhalf uur verderop naar huis reed, om vervolgens om te keren voor de afterparty. Of die voospartij met een vreemde op de dansvloer. En die keer dat ik een vriendin onder haar armen van diezelfde dansvloer afsleepte omdat ze de verkeerde drugs bij elkaar had genomen. Maar hoe chemisch opgewekt het ook was; house muziek was een van de echtste dingen die ik kende. Het deed me voelen dat ik leefde. I need something spiritual/to elevate the mind/beats bleven de speakers pompen en dat had iets constants dat mijn leven in die tijd niet had.

Ik geloof zelfs dat ik meerdere momenten van verlichting heb gekend op de dansvloer.

Zoals die avond waarop ik iedereen kwijt was – wat altijd gebeurde maar wat niet uitmaakte omdat tegen die tijd in de nacht we allemaal één waren – en de DJ een remix van Missy Elliot’s For My People draaide. Er was geen ontkennen aan: ik was Vrij. Alle dingen die ik later tegenkwam in meditatie en dharmaboeken herkende ik van zulke momenten op de dansvloer. Van shunyata tot het inzicht van geen-zelf en de ervaring van metta, onbegrensde compassie voor alle levende wezens,.

House muziek en de bijbehorende chemicaliën openden blijkbaar een deur naar een plek die ik later zocht en -godzijdank- vond in mijn eigen geest en hart. You should feel pretty good by now/ knalden de speakers, but in fact, that isn’t good enough/ I don’t want you to feel pretty good/ I want you to feel great. Want dat was ook het probleem van onze house sangha. We waren altijd op zoek naar beter, hoger, dieper. Pretty good was niet goed genoeg. Net zoals een halve pil niet goed genoeg was, je hart niet deed exploderen zoals één of twee. “Voel je ‘m al?” vroegen we aan elkaar, liplezend boven de muziek uit. “Nog niet,” zeiden we “maar ik voel hem aankomen!”

Tegen de tijd dat ik 21 was, besefte ik dat ik niet eeuwig kon wachten. Dat er andere manieren moesten zijn om “het te voelen”. Ik begon te onderzoeken wat dat “het” waarnaar ik zocht überhaupt was. Mijn gereedschapskist breidde ik uit met meditatie en yoga. Dat was het begin van een interessante overgangsperiode. Regelmatig was ik op maandagochtend nog bedwelmd van de nacht ervoor, terwijl ik wel een yogales volgde. Maar uiteindelijk wierp mijn onderzoek vruchten af. In de meditatie vond ik een meer duurzame deur naar die plek in mezelf die volkomen vrij is. Namelijk de open, onbelemmerde staat van mijn geest. Maar zo’n inzicht had geen wortel kunnen schieten zonder dat er een gevoelde ervaring achter zat. En die ervaring kende ik al door mijn tochtjes over highway house music.

Er kwam alleen een snelweg bij, meditation road. Op deze weg word ik nooit meer door een bouncer tegengehouden omdat ik niet jong en hip genoeg meer ben. Maar tot op de dag van vandaag slaat mijn hart een slag over als ik een house-beat hoor en glijd ik in een bekend gebed.
Last night a DJ saved my life.

Meer informatie

Geertje Couwenbergh is schrijver en trainer. Lees meer op haar website Embodied writing