Headbangen met de Boeddha

De tonen van misschien wel de meest bekende boeddhistische mantra wereldwijd Om Mani Padme Hum klinken door mijn speakers Maar ik hoor geen lieflijke recitatie door monniken in een idyllische omgeving. Het is onversneden deathmetal. De repetitief dreunende riffs, het geschreeuw afgewisseld met traditionele gezangen, het rollende tempo en bezwerende ritme zorgen voor een meditatieve sfeer die me compleet absorbeert.

Een sfeer waarin ik verbazingwekkend goed kan schrijven. Ondanks de brutaliteit die het geheel uitstraalt, ervaar ik het als een muzikaal zwaardere versie van traditionele mantrazang, zoals bekend door Tibetaanse monniken. Denk bijvoorbeeld aan de Tibetaanse keelzang van de Gelug monniken. Of de koorzang van deze Gyuto monniken. Qua gevoel en intentie zijn ze identiek.

Meditatieve metal

Geïntrigeerd zoek ik contact met Jack Tung, oprichter en drummer van de band Dharma. Aangezien mijn kennis van het Taiwanees vrijwel onbestaand is – en Engels bijzonder lastig is voor Jack – vindt het interview schriftelijk plaats, met behulp van Chatgpt.

Jack vertelt me dat deathmetal een genre is dat sinds 1983 bestaat. Het is te herkennen aan de agressieve en repetitieve elektrische gitaarriffs, weinig melodie en snelle dubbele drums. Het ‘zingen’ wordt death growls genoemd en is quasi onverstaanbaar. De thema’s die in dit muziekgenre aan bod komen zijn verbonden aan reflecties rond de dood en de vergankelijkheid van ons lichaam.

Dharma brengt uitsluitend authentieke soetra’s – en wijkt daarmee af van andere deathmetal bands. Dood en vergankelijkheid zijn wel centrale thema’s in de vroege soetra’s. Het vroege boeddhisme zoekt namelijk een uitweg uit de eindeloze kring van wedergeboortes. Vergankelijkheid (Pali: annica) is een bekend concept binnen het boeddhisme en één van de drie kenmerken van de realiteit. De keuze van Dharma voor deathmetal en de daaraan verbonden inhoudelijke en visuele cultuur past wonderlijk goed bij hun boeddhistische missie.

Wanneer je deathmetal beluistert, valt naast de enorme kracht ook het meditatieve karakter op. Het is muziek die in de eerste plaats een bepaalde sfeer wil neerzetten. Jack bevestigt dat hij initieel door Tibetaanse monniken werd geïnspireerd. “Ik was destijds een rasechte metalhead en ik was geschokt door de manier waarop deze monniken zingen: die echt leek op de screams uit metal. Ik was zo geïnspireerd dat ik meteen begon te experimenteren met verschillende ritmes en arrangementen.”

Jaren later richtte hij Dharma op. Hun missie is eenvoudig: het boeddhisme bekendmaken bij een jongere generatie die veraf staat van de traditionele boeddhistische beleving in Taiwan en van spiritualiteit in het algemeen. Dat vacuüm wil de band opvullen.

Een monnik als bandleider

Dharma bestaat uit vijf bandleden die vanuit hun traditionele opvoeding allen innig zijn verbonden met het boeddhisme. Leadzanger Joe Henley, een expat woonachtig in Taipei, bekeerde zich formeel tot het boeddhisme door toevlucht te nemen tot de Drie Juwelen (Boeddha, Dharma en Sangha).

De meest markante verschijning echter is Miao Ben, een monnik die als volwaardig bandlid mee optreedt. Hij is ook de spirituele leider van de overige bandleden en begeleidt hen in de teksten die ze zingen. De juiste uitspraak en de betekenis ervan onderzoekt hij met ondersteuning van geleerde monniken van de Sanskrit and Pali Buddhist Association in Taiwan.

De bandleden gingen actief op zoek naar spirituele steun en goedkeuring van boeddhistische organisaties in Taiwan. Zo hoopten ze eventuele misverstanden te voorkomen. Jack beschrijft het als een onvergetelijke ervaring. “Gewapend met laptops, projectors en sound systems, bezochten we vele tempels. We introduceerden onze ideeën en speelden heavy metal muziek voor hen. Onverwachts waren het vooral de oudere monniken die zeer blij en ondersteunend waren.” Gewapend met de steun van de tempels en de hoop om het boeddhisme te introduceren bij een nieuw publiek, begon Dharma in 2018 aan hun missie.

Boeddhistische details

Elk detail van hun creatieve uiting is doordrenkt met boeddhisme. Zo kun je de cd’s gebruiken als een klein familiealtaar.

Bij het aanschaffen van hun albums ontvang je gratis gebedssnoeren. En Dharma treedt altijd op in de traditionele haiqing gewaden, de kledij van boeddhistische leken in China en Taiwan.

Ook al heten ze Dharma, het is niet hun bedoeling om les te geven in de dharma. Wat ze wel consequent doen, is authentieke soetra’s in de oorspronkelijke taal ‘zingen’. Tot nog toe brachten ze drie albums uit. De eerste twee albums zijn volledig in het Sanskriet gezongen. Het laatste album is diverser en bevat ook nummers in het Chinees, Tibetaans en Pali.

Zo brengen ze de korte versie van de beroemde Chinese Hartsoetra. Hier zingen ze de tekst in het klassiek Chinees en de befaamde mantra op het einde in het Sanskriet: Gate gate paragate parasamgate bodhi svaha. In het Tibetaans zingen ze onder andere de traditionele Tibetaanse Arapatsana mantra voor Manjushri.

Traditionele tempelgeluiden maken eveneens deel uit van het repertoire. In de song Namo Amithaba horen we voortdurend het ritmische, snelle geklop op de traditionele houten vis (Japans: mokugyo), zoals al eeuwenlang in gebruik bij het zingen van mantra’s en rituelen in vele tempels in China, Korea, Japan en Vietnam.

De concerten zijn omgeven door rituelen. Van tevoren reciteren de bandleden samen met het publiek, onder begeleiding van Miao Ben, de mantra Amithaba. Na afloop van het concert begeleidt de monnik het traditionele ritueel om verdiensten over te dragen aan alle levende wezens. Dit is een wijdverspreid ritueel dat in de meeste boeddhistische culturen een intrinsiek onderdeel van het boeddhisme vormt.

Dharma neemt zijn missie serieus. De band is geen gimmick die wil scoren met makkelijke personificaties en visuals. Ze verdienen zo goed als niets aan hun muziek en schenken een deel van de schamele winst aan goede doelen.

De razernij van de bodhisattva

In black- en deathmetal is het gebruikelijk om gezichten te versieren met (namaak)bloed en schmink. Ook Dharma komt het podium op met door rode verf besmeurde gezichten. Ik vraag Jack of dit een symbolische betekenis heeft? “Toen het boeddhisme zich verspreidde, ontstonden er verschillende dharmapalas: standbeelden om monniken te beschermen, om Mara en slechte invloeden af te weren. Deze angstaanjagende en intimiderende beschermers passen perfect bij het beeld van deathmetal. Wij hopen de enorme muzikale energie die we produceren te gebruiken om de kracht van rituelen te vergroten. We gebruiken muziek, kostuums en schmink om de beschermende aspecten van de bodhisattvas te manifesteren. Uiteraard terwijl we erover waken om medeleven in ons hart te behouden.”

Juiste Intentie

Wat me bijblijft is hoe oprecht Dharma zijn missie doorleeft. De bandleden pretenderen niets. ”Onze missie is geslaagd wanneer mensen via ons in contact komen met het boeddhisme.” Niets meer, maar ook niets minder.

De laatste vraag die ik aan Jack stel, is wat de Boeddha zou denken van Dharma? Zijn oprechte antwoord spreekt boekdelen: “Als de Boeddha in onze harten kijkt, dan zou hij blij zijn en mee headbangen.”

---

Elk kwartaal onderzoeken wij samen met onze partners binnen Boeddhistisch Geluid een thema. Dit artikel vormt de afsluiting van ons thema Leven met Sterven. Meer weten? Bekijk de themapagina.

 

Alle foto’s bij dit artikel (met uitzondering van de traditionele dharmapala) zijn met toestemming overgenomen van de Facebookpagina van Dharma.