Diepe ellende: springplank naar geluk?

Een aantal weken terug voelde ik me zo verschrikkelijk ellendig. Ik zat binnen te werken aan een paper voor mijn studie en het schoot allemaal voor geen moer op. Elke zin die ik produceerde leek van heel ver te moeten komen en de deadline kwam steeds een beetje dichterbij.

Ik houd absoluut niet van nippertjeswerk, daar ben ik te perfectionistisch voor, maar toch krijg ik het altijd weer voor elkaar dingen uit te stellen tot het laatste moment en dan gigantisch van mezelf te gaan zitten balen. Echt idioot want dat is dubbel kut. Daarnaast was het ook nog eens super mooi weer buiten en leek er geen eind aan mijn ellende te komen, het duurde uiteindelijk een hele week!

Enfin je begrijpt dat ik heel veel zelfmedelijden ervoer. Ook aan zelfmedelijden heb ik trouwens een hekel dus dat was dan eigenlijk driedubbel kut. Mijn vriend voelde mijn niet zo’n gezellige levensstaat geloof ik ook aan (ik heb hem in ieder geval niet veel gezien die week) dus ik besloot met Netflix en junkfood te trouwen; een succesvolle polygamie dacht ik zo.

We love suffering
Wat is dat toch met de mens en zijn gehechtheid aan lijden? Ik denk dat het komt omdat lijden lekker voorspelbaar is. Het stelt je nooit teleur en het is altijd hetzelfde, weliswaar in verschillende vormen, maar min of meer hetzelfde. Misschien is dat ook wel de reden dat mensen oorlog voeren en daarin dan blijven hangen (just a theory).

Op dit soort momenten vergeet ik heel vaak dat ik het boeddhisme kan gebruiken om gevoelens als deze om te zetten naar iets positiefs. Soms vergeet ik dat opzettelijk omdat ik lekker in die zelfmedelijdenbubbel wil blijven hangen, soms vergeet ik dat oprecht.

Een niet onbelangrijk onderdeel binnen de boeddhistische stroming die ik beoefen, het boeddhisme van Nichiren Daishonin, is boeddhistische studie met als doel je leven concreet en praktisch naar een hoger plan te tillen. Een bekend gezegde van Nichiren Daishonin luidt: “Geniet wat er te genieten is en lijdt wat er te lijden valt.” Met andere woorden: lijden hoort nu eenmaal bij het leven en het is niet erg om je soms rot of verdrietig te voelen.

Ook het lijden in het leven heeft een belangrijke functie. De struggle die ik doormaakte om mijn paper zo goed mogelijk te schrijven heeft me geleerd dat ik waarde hecht aan het neerzetten van kwaliteit binnen mijn vakgebied. Uit de Tweede Wereldoorlog zijn uiteindelijk de VN voortgekomen met als doel een bijdrage te leveren aan vreedzame wereld. Dat is misschien een overdreven voorbeeld, maar het bewijst dat zowel lijden als geluk belangrijke onderdelen zijn van ons leven en dat het er niet altijd om gaat een balans tussen die twee te zoeken.

Dat klinkt je misschien heel on-boeddhistisch in de oren en dat is misschien ook wel zo, want veel boeddhistische stromingen zijn er op gericht de mens te laten ontsnappen aan het lijden en gevoelens als verdriet, woede en depressie uit je leven te bannen. Ik denk niet dat dat mogelijk is, want het zit nu eenmaal in de mens, dat kunnen we niet ontkennen.

Belangrijker denk ik, dan deze zaken te doen laten verdwijnen, is ze te transformeren tot iets moois en ervan te leren. Bovendien kan een emotie als boosheid heel nuttig zijn als je op wil komen voor rechtvaardigheid. En verdriet stelt je in staat mee te kunnen leven met een ander.

& moving on
Ik ga me dus niet al te veel schuldig voelen ten opzichte van mezelf omdat ik me een week lang ellendig heb gevoeld. Ik ga die week als nuttig beschouwen, erkennen dat hij een functie heeft gehad en mijn ellende omhelzen. Ik ga proberen eerder aan dingen te beginnen en focussen op wat ik nu goed doe en ik geef mezelf een schouderklopje omdat ik ondanks mijn ellende het toch voor elkaar heb gekregen mijn paper in te leveren.

Netflix, junkfood en ik liggen inmiddels in scheiding; dat huwelijk was me toch net iets te vergankelijk.

X Isa

Headerfoto: Auntie P, some rights reserved
Inzet: Edward Ross, some rights reserved