Dagmerries over Donald

Het overvalt me tijdens momenten waarop ik dit het minste verwacht. Balancerend op een trappetje terwijl ik een vetbol ophang in de tuin, voor het vega-vleesvak in de supermarkt of wanneer ik flos. De flashbacks van wat hij vandaag weer heeft uitgekraamd. Ik vermoed dat het zelfbescherming is. Dat ik de diepte van de gekte niet in één keer kan verwerken. Dat het nieuws over welke martelmethodegoedkeurende, fascistische, oliebelanghebbende creepy dude hij nu weer heeft aangesteld in stukjes door mijn krakende gemoed moet sijpelen.

Als koortsgolven komen de flashbacks, waardoor mijn vriendin al maanden opgezadeld zit met iemand waaruit op elk willekeurig moment een verhit gesputter kan opborrelen over hoe iemand zijn schoonzoon slash zakenwaarnemer aan kan stellen als adviseur of hoe iemand die klimaatverandering ontkent minister van milieu moet zijn, of hoe het bewijs dat Rusland de verkiezing heeft beïnvloed en dat dit geen gevolgen lijkt te hebben, en…maar…hoe..

Mijn ijlen is onsamenhangend en onbevredigend, als een bal die halverwege de lucht blijft hangen. We staren er allebei een tijdje naar en hebben inmiddels geleerd vervolgens maar over te gaan tot de orde van de dag.

Vaak zijn de dagmerries minder uitgesproken. Dan is het meer een onbestemd gevoel dat er iets heel erg mis is dat me als uitslag bekruipt. Vlagen rood haar en rood gezicht en flarden van Tweets die ik van me af moet schudden. En het ergste zijn de momenten, vaak tussen wakker zijn en slapen, waarop ik het hele gruwelijke feit ben vergeten. Dan moet ik, vergelijkbaar met het vergeten dat een dierbare is overleden, mezelf er opnieuw aan herinneren dat het echt waar is: Donald Trump wordt president van een van de grootste en meest invloedrijke landen ter wereld.

Gedachte-experimenten

Mijn symptomen beperken zich niet meer bij dagmerries. Inmiddels betrap ik mezelf op Trump-gerelateerde gedachte-experimenten. De eerste begon vlak na de verkiezing, toen ik plotseling vermoedde dat zelfs ík nog een betere president van Amerika zou zijn dan Trump. Ik vond dit een onthutsende gedachte, maar zoals de afgelopen maanden zoveel geschifts op een jaren dertig manier omkneedde naar ‘een soort van acceptabel’, ben ik er inmiddels van overtuigd. Inmiddels maak ik er een sport van om bij willekeurige mensen die ik tegenkom me af te vragen of zij ook meer gekwalificeerd dan Trump zouden zijn. En ik kan je vertellen dat de lijst schrikbarend uit zijn voegen barst.

Een meer sluipend ziekteverschijnsel dat in de schaduwen van mijn opdoemende post-feitelijke wereld welig lijkt te tieren, is mijn vermogen haast dagelijks mijn verwachtingen te verlagen. Eerst dacht ik dat het allemaal niet zo ver zou lopen met die Trump, vervolgens dat hij wel mee zou vallen, en vandaag merk ik dat ik al tevreden ben als er over vier jaar geen atoomoorlog is uitgebroken. Ik maak me zorgen over dit plotselinge vermogen van mijn afweersysteem om vreemde concepten te herbergen.

En dan zijn er de fantasieën. In mijn pre-Brexit, pre-Trump, pre-onze verkiezingen in maart- naïviteit kon ik me niet geloven dat er zoveel ontevreden mensen waren. Ze waren als een exotische diersoort; je weet wel van de televisie dat ze er zijn, maar toch blijven ze een soort mythisch en kom je er niet snel een tegen in het wild. Ontdaan van die naïviteit betrap ik mezelf op het bedenken van beleid dat we kunnen testen in Nederland, voordat er in maart nog een andere dwaas met raar haar aan de macht komt.

Het komt erop neer dat iedereen die ontevreden is met hoe dingen gaan in Nederland, gratis en voor niets – de investering weegt niet op tegen de uiteindelijke kosten van Het Einde Der Beschaving – een paar weekjes naar een derdewereldland mag. Ik heb dat net een maand gedaan en kan je garanderen; niets doet je elke letter in het woord Europa laten juichen als corruptie, vervuiling en uitzichtloze armoede. In mijn fantasie zie ik alle supporters van Trump, Wilders en hun collega’s het vliegtuig bestijgen terwijl ik zwaai en liefdevol roep ‘bij terugkomst praten we verder!’

Spandoeken futselen

Ik probeer natuurlijk mijn symptomen te bestrijden. Bij voorkeur bij de wortel, door Volwassen & Wijs Om Te Gaan Met Dit Alles. Nadat ik be-Kleenexed Obama’s in alle formaties afscheid zie nemen en wanhopige klauwbewegingen richting het beeldscherm maak in een poging om deze Kennedy’s van mijn tijd nog iets langer bij me te houden, probeer ik me met man en macht te vermensen. When they go low, we go high. En dat lukt dan de ene keer aardig. En de andere keer wat minder. Bijvoorbeeld wanneer ik in paniek een whatsapp groep aanmaak en mijn vrienden probeer te mobiliseren voor een massale migratie naar Canada, om maar iets te noemen.

Het probleem is dat ik als verwende dertiger totaal geen kaas heb gegeten van de bui die ik voel hangen. Naarstig bevraag ik mijn ouders en doe ik onderzoek naar de jaren ’60 en zelfs ’80 – wat was dat hele protestding ook alweer? Onhandig zie ik mezelf met spandoeken futselen, en proberen vrienden te overtuigen te kiezen voor een heuse mars, in plaats van de nieuwste Netflix-serie. En alsof dat hele praktische vraagstuk over wanneer moet je nu echt wat doen, en wat dan in godsnaam? niet genoeg is, is er ook nog het innerlijke stuk. Want hoe voorkom ik dat ik net zo boos ben op de mensen die boos zijn, zodat er alleen nog maar boze-mensensoep te eten is?

Goddank is er momenteel geen gebrek aan mensen met verfrissende, inspirerende stemmen. Ik beschouw het als een voorproefje van het lichtpuntje in deze aanstaande dip in duisternis. Zodra ik het zweet van mijn terugkerende Donald deliriums van het voorhoofd veeg spreek ik een gebedje uit in de hoop dat het beklijft: laat me verbonden blijven, en beschaafd. Laat me in actie komen op een manier die zinvol is. Amen.

Ik heb grote hoop op één tegengif dat ik meen in mijn medicijnkastje te hebben staan. Ik heb het geruild voor uren besteed op een meditatiekussen. Het medicijn beloofde me het vermogen om ruimte te hebben voor chaos. Om niet omgeschud te worden. Om vertrouwen te hebben. Om open te blijven staan voor andere standpunten en niet gelijk in de aanval te gaan. Die uren besteed aan mededogen-meditaties mogen nu hun pillendoosje verlaten en in mijn bloedbaan sijpelen. Dagmerries of niet; tijd om mijn Kleenex op te bergen en een Wilders stemmer te gaan knuffelen. Yes we can.

Titelbeeld: Donald Trump Caricature by DonkeyHotey