In lockdown met drie kinderen. ‘Zijn jullie ook begonnen met slaan?’

‘Zijn jullie ook begonnen met slaan?’ is tegenwoordig een schertsende maar ook oprecht bezorgde binnenkomer onder ouders in de speeltuin. Want waar mijn kinderloze vrienden en kennissen de lockdown typeren met de woorden ‘verveling’ en ‘saai’, vertrouwen collega-ouders me, met bloed doorlopen ogen, wanhopig toe dat het geduld met hun kinderen op, maar dan ook ECHT HELEMAAL OP IS!

Ik snap precies wat ze bedoelen. Na bijna een jaar coronocrisis besef ik inmiddels dat ik hiervoor nog nooit échte wanhoop heb ervaren. Nu wel. Het is een misselijkmakende combinatie van machteloosheid, controleverlies en uitzichtloosheid.

Want hallelujah, wat is dit héftig, in lockdown zijn met drie kinderen.

Een baby, een peuter en een kleuter welteverstaan. Die dag en nacht, voor en na je werk – en helaas ook tijdens je werk – om je heen krioelen, schreeuwen, vechten, bedelen, zeuren, lachen en spelen. Toegegeven, ze zorgen ook nog steeds voor afleiding, plezier en zijn soms hartverwarmend schattig. Er zijn zelfs momenten dat het ook nog wel echt gezellig te noemen is. Maar daaromheen? Moeilijk, heel moeilijk.

Helemaal in combinatie met kopzorgen over mijn bronnen van inkomsten, die sinds maart 2020 (bijna) niet meer bestaan: de verhuur van een yogastudio, notuleren bij vergaderingen en het exposeren van mijn schilderijen. Wat wel doorgaat: artikelen schrijven. Maar probeer maar eens iets intelligents op papier te krijgen in dat ene gestolen uurtje dat soms wel maar vaak ook plotseling niet beschikbaar is.

Voor de kinderlozen die nu denken: je wist toch waar je aan begon? Nou nee. Er was bij de conceptie van kind nr. 1 in de verste verte geen scenario denkbaar waarbij ze niet enkele dagen per week naar school of de opvang kon. En nee, niet alle ouders (en zéker ook niet alle moeders) gaat het gemakkelijk af om non-stop met hun kinderen te zijn. Voor mij voelt dat alsof al mijn zintuigen en ledematen continu hevig overprikkeld en overvraagd worden. Mijn brein verandert in een wazige, draaierige chaos en mijn lichaam doet alles op standje 10. Oftewel: ik rén door de gang van de woonkamer naar de keuken en het ophangen van de was doe ik op het ritme van mijn hartkloppingen.

Een greep uit de idyllische gezinstaferelen van de afgelopen tijd?

Ik zag mezelf op bank, met de baby als levend schild voor mijn gezicht geheven, als bescherming tegen de peuter die op 20 cm afstand van me stond te schreeuwen, wel 150 keer achter elkaar: ‘Ik wil naar de buren, ik wil naar de buren, ik wil naar de buren…’. Dat terwijl de kleuter in haar slaapkamer hartverscheurend lag te huilen omdat ze haar vriendinnen van school miste.

Een paar dagen later wilde ik gaan sporten, ben ik onderweg omgedraaid omdat het regende (doe dat toch niet, dacht ik nog, ga gewoon sporten, dit loopt niet goed af!) om thuis in een fysiek gevecht terecht te komen met de vierjarige die, ver na bedtijd, PER SE zelf een afwasblokje in de wasmachine wilde doen. Weer een dag later beet ik, helaas 100% letterlijk, bijna het puntje van mijn tong af om te voorkomen dat ik de peuter-met-gigantische-woedeaanval midden op straat in stukjes zou scheuren, omdat hij per se op de rijbaan wilde lopen in plaats van op de stoep. ‘HET KAN ZO NIET LANGER! IK BEL NU EEN OPPAS!’ was godzijdank het eerste heldere inzicht in tijden dat ik vervolgens had.

Wat nog het meest pijnlijk is: ik weet dat het anders kan!

Ik weet dat er methodes beschikbaar zijn als ‘innerlijke rust’, ‘tot 10 tellen’, ‘trek het je niet aan’, ‘laat je niet zo op de kast jagen’ en ‘boos worden heeft geen zin’. Ik heb nota bene meerdere vipassana retraites gedaan bij eerwaarde Jotika Hermsen! Ik was jarenlang yogadocent! Ik ben al sinds mijn studententijd met meditatie bezig! Heb geassisteerd bij mindfulness trainingen! Dus hoezo heb ik geen innerlijke rust, tel ik niet tot 10, trek ik het me wél aan, laat ik me binnen een nanoseconde op de kast jagen en word ik verschríkkelijk boos? Heb ik dan helemaal niets geleerd?

Of is het gewoon allemaal de schuld van de lockdown? En verwacht ik te veel van mezelf? Voor het antwoord op die vraag ging ik te rade bij de professionals. Is het mogelijk om je kinderen mindful, kalm en positief te benaderen? Ook in een langdurende, stressvolle en gékmakende periode als deze?

Lees het in dit artikel: ‘Mindfulness met kinderen in lockdown. Tips van professionals’

Lees ook

Boeddhistisch opvoeden doe je zo