Mindfulness in de ballenbak

Nadat mijn sangha omviel, kon ik niet naar mijn meditatiekussen kijken zonder misselijk te worden. Ik wilde NIETS meer met meditatie te maken hebben. Maar ik had geen idee hoe moeilijk dat zou zijn. Mindfulness is tegenwoordig een handige tool die iedereen gebruikt. De fysiotherapeut, de tandarts, iedereen riep op een gegeven moment: “En… heb je wel eens aan mindfulness gedacht?” Zelfs in de ballenbak was ik niet veilig…

Lees hier aflevering 1 van Heb je wel eens aan mindfulness gedacht?

---

Ballenbak

Soms ben je zo moe, dat je naar de ballenbak moet. Wie wel eens in een indoor speeltuin is geweest, weet dat het een paradoxale plek is. Je gaat ernaartoe zodat je kind veilig kan rondrennen en klimmen en jij niet doorlopend hoeft te roepen: “Pas op, auto’s!” of: “Keukenkastjes zijn daar niet voor gemaakt.” Dat maakt het een perfecte plek als je, zeg, een nacht (of [x] nachten) niet zo veel geslapen hebt.

Tegelijk is het natuurlijk wel een hysterische plek. Er is muziek. Er zijn regenbooglolly’s met fluitjes erin. En er zijn heel veel andere rondrennende, gillende kinderen – waarvan minimaal eentje als ‘ie huilt precies klinkt als jouw eigen kind. Op zich allemaal niet zo erg, behalve als je, nou ja, niet zo goed geslapen hebt.

Rollen in het opblaaskasteel

Daar zit ik dus, tussen de remote werkende ouders met koptelefoons die op hun laptop een Teams-vergadering proberen te volgen. Heel classic probeer ik een boek te lezen in plaats van hersenloos op mijn telefoon te scrollen. Mijn kleine rent af en toe naar me toe om wat te drinken, om te vragen of ze friet mag of om haar nieuwe beste vriend te laten zien.

“Kom je met me spelen?” Vraagt ze op een gegeven moment.

“Ja, wat wil je doen?”

“Jij moet ook rollen! Ik wil dat je ook zo gaat rollen zoals de papa van mijn beste vriend.”

Rollen…?!

Ik hobbel achter haar aan naar het opblaasbare luchtkasteel. Daar rolt een vader al grommend op zijn zij achter zijn dochtertje aan, net zo lang tot ‘ie haar ‘gevangen’ heeft. Grote pret. Mijn kind rent al snel samen met haar nieuwe beste vriend om de vreemde vader heen, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. De man vindt het helemaal prima. Ik zie wel waarom deze kids dit een goed idee vonden.

Okay, rollen it is. Kinderen blij, ook al is mijn uitvoering wat stijfjes.

Tussen het rollen door maak ik een praatje met de vader. Een opgewekte, sportieve kerel die iets doet op een groot kantoor. De kinderen rennen naar de speelhoek, waar ze met de grote canvas kussens een huis besluiten te bouwen. Even rust.

“Jij hebt nog behoorlijk energie!” Zeg ik tegen de vader. “Ik kom niet helemaal mee vandaag, want we slapen erg weinig.”

“Nou,” bekent hij, “Wij hebben er twee, thuis. En sinds de jongste geboren is, is het bij ons thuis ook best een… uitdaging. We slapen allemaal nauwelijks meer en de oudste wil niet goed eten.”

Kies je mindset

Terwijl ik opgesloten word achter een kussenmuur, praten de man en ik over de pittige kanten van het jonge ouderschap, de wrijving die dat kan opleveren en de oplossingen die we daarvoor bedachten. Op een gegeven moment is hij even stil, denkt na, en zegt dan:

“Weet je wat echt goed werkt voor mij? Meditatie.”

“Joh!” zeg ik. Van al de plekken waar ik dit niet verwacht, staat de ballenbak niet eens op de lijst. Mijn verbazing vat hij, logischerwijs, op als aanmoediging.

“Ik heb een keer via het werk een cursus kunnen doen. En nu heb ik zo’n app met geleide meditaties.” Hij noemt een naam. Het zegt me niets. Hoeveel meditatieapps zijn er de afgelopen tijd wel niet bijgekomen? Mindfulness is inmiddels een vak geworden. Ondertussen blijkt deze van zichzelf al enthousiaste man nu echt ‘aan’. Hij praat druk over wat meditatie hem gebracht heeft en hoe het hem ook op zijn werk helpt, over de coach (ook nooit van gehoord) van wie de app is (aha) en van wie hij alle e-boeken heeft gelezen.

“Als je iets met meditatie hebt, moet je hem echt eens uitchecken. Ik ben echt niet spiritueel ofzo, ik had er ook nooit zo veel mee, maar hij is niet spiritueel.”

Ik knik met hem mee, terwijl ik probeer de kinderen de kussens niet op mijn hoofd te laten stapelen. Ik weet precies hoe hij zich voelt. Ik moet ook zo geklonken hebben tien jaar geleden.

“Ik loop dus echt wel op mijn tandvlees,” zegt hij. “Ik kan dan heel moe gaan zitten doen, maar ik kan ook besluiten gewoon gezellig mee te doen. Dan wordt mijn humeur beter en heeft iedereen een leuke dag. Je hebt een keuze voor je mindset.”

Ik hoor de coach in zijn woorden doorklinken. En daarna het echte leven:

“Het brengt zo veel rust – nouja voor mij dan, het brengt mij heel veel rust… mijn vrouw heeft er niet zo veel mee. Het zou haar ook helpen. Maar goed, als iemand in huis het doet maakt dat al uit natuurlijk…”

Slack

Het is ondertussen het eind van de middag, iedereen is ‘op’ aan het raken. Ik draag mijn kleine onbedaarlijk huilend weg – en denk terug aan die ochtend, waarin ik te moe was om gezellig te zijn (vond ik), waarna ik besloot dat de ballenbak dit voor mij ging oplossen. En ik vraag me af: had ik misschien meer aan mindfulness moeten denken?

Ik bereid me voor op de strijd om het vastklikken in de autostoel en groet de vader die met zijn kind aan een tafeltje zit. Met engelengeduld en een grijzig gezicht dealt hij met zijn kleine die, ook met randen om haar ogen, niks anders wil eten dan snoep. Ik heb bewondering voor hem, en ook voor zijn vrouw, en voor alle andere goedbedoelende ouders hierbinnen (en zeker ook voor de werknemers). Dat iedereen zichzelf een beetje slack mag geven. (Is die metta er toch ingesleten?)

En ik geef mezelf ook een beetje slack. Deze vader heeft tenslotte ook heel mindful voor de ballenbak gekozen. Want soms ben je gewoon zo moe, dat je naar de ballenbak moet. En dan doe je het geloof ik gewoon prima.

---

Dit is deel 2 van de serie Heb je wel eens aan mindfulness gedacht?

Omslagafbeelding: Isabella in de ballenbak, door Jeroen Kransen via Flickr. Het meisje op de afbeelding komt niet in het artikel voor.