Hoe moeders mediteren

“Ping!” Zegt ‘s werelds dwingendste gong, begeleid door het korte blauw dat het zwarte apparaat uitstoot. Dat ding dat precies in je hand past, oorspronkelijk vervaardigd om mee te bellen. Dat in de linkerbenedenhoek craquelé in het glas heeft, door een botsing met stoeptegels op de parkeerplaats.

Ze leest het onderwerp van de ingekomen mail. ‘Nu in vijf stappen naar geluk met onze geleide meditaties’. Reclame. Toch voelt ze haar vingers zoeken naar het Google icoon en ze typt in de zoekbalk: mediteren betekenis. Ze leest: mediteren verwijst naar een wijd spectrum van geestelijke oefening. Het woord komt van het Latijnse meditatio, dat is afgeleid van meditari, dat nadenken betekent.

Groepjes monniken verlieten het grauwe gebouw. De tweemans hoge houten deur met een ijzeren ring als deurknop, zo groot als het zwartlederen sportstuur van haar eerste cabrio, bleef op een kier. De kale hoofden hielden ze wat gebogen en hun handen vouwden zich om houten kommetjes. Het pad slingerde naar beneden. De wortels van de banyan bomen, die niet voor niks de bijnaam wurgvijg dragen, kronkelden mee. Op weg naar het dorp. Er bleven een paar oranje gepij-den achter om de vloeren te schrobben, op hun knieën. Als iedereen terug was dan begon de dag echt: het mediteren.

Thuis verlaat haar gezin ‘s morgens per enkeling het gebouw. De mosgrijze muren verstoppen het huis tussen de broccolibomen. De Veluwe staat er vol mee en hun perceel dus ook. De elektrische garagedeur draait overuren, omdat fietsen op een ander tijdstip nodig zijn. Er moeten treinen gehaald. “Mam, heb je nog bananen? En weet je waar mijn gymspullen zijn?” Hun laptop kunnen ze trouwens wel altijd zelf vinden…

Zonnebanken moeten geweerd worden uit sportscholen, kopt het Algemeen Dagblad. Haar cappuccino dampt als ze terug is uit de file. Drie dagen per week rijdt ze vijftig kilometer heen en weer om haar jongste naar school te brengen – papa woont daar in de buurt.

Gelukkig stoppen de basisscholen in Nederland ver voor de avondspits. Sporten en zonnen gaan niet meer samen: gezondheid. Van hoeveel factoren is dat eigenlijk afhankelijk? Je lijf, je brein, je hart, je oordelen, de plek waar je wieg heeft gestaan en vooral mediteren, roept men tegenwoordig. De novemberzon piept langs de beuk door het tweemans hoge raam naar binnen, precies op het hoekje van de loungebank. Ze laat de krant en sluit haar ogen. Even heel diep uitademen. En in. En uit. Dat leerde ze in India.

Aan de binnenkant van haar ogen doemen de rijen kussentjes weer op. Zij hoefde niet op de kale planken vloer. En ook niet langs deuren om voedsel te krijgen. Dat zou hier trouwens raar zijn, lacht ze in zichzelf. Even ziet ze het: haar gezin van zes die met gebogen hoofden bij de bungalowburen aan de poort staan – het elektrische hek van stalen spijlen. Voor voetgangers is er een kleine versie waar een videoscherm op ooghoogte hangt met een knop ernaast. Wie geeft er, zonder frons, wat brood als we aanbellen?

Mannen en vrouwen plooiden hun benen onder hun billen. Rijtje voor rijtje zegen ze zo neder. Er krijste een pauw. Zij wilde graag weten waar die zat en hoe die kletst met de apen. Zij wilde erover praten met haar buurvrouw; wat je ziet benoem je. De kale mannen en vrouwen hoorden het vast ook. Welke woorden gaven die eraan in hun gedachten? Of zijn zij zenner dan dat? Er schreed een oranje pij naar binnen die een andere route koos. Hij, meestal een hij, zeeg ook, maar dan op het podium. De gouden gong en zeven klankschalen binnen handbereik. Haar linkervoet sliep nu al en ze ging verzitten. Dat deden alleen de ‘burgers’ die hier logeerden.

Moeder zijn van vier pubers in een samengesteld gezin viel haar zwaar: ze moesten allemaal opgroeien als de mooie mensen die zij in ze zag. Daarmee verwachtte ze nogal wat, van hen en van zichzelf. En dat met de invloeden die na een scheiding én in puberlevens als een soort constante storm razen. Misschien dat een retraite in India haar inzicht kon geven, een beetje rust ook graag.

Geen boeken, geen papier en geen pennen. Geen internet. Niet praten. Ook zij deed het. Ook zij was een schaap dat dacht daar vrede te vinden. De zen. De zin. Er gebeurde niks, leek het. Eenmaal thuis trouwens ook niet, leek het. Het leven ging gewoon door. Zoals dat te doen gebruikelijk is met leven.

Dat is de kern, toch? Dus daar ging ze weer: boodschappen, douchen, de avondvierdaagse lopen en walnotenvijgenbrood bakken. Tussendoor bleef ze wel sprokkelen en speuren. Zoals tijdens het kneden van het pizzabodemdeeg voor het sweetsixteen-feest van dochterlief. Of in de rij op de A28, meestal vlak voor knooppunt Hoevelaken. En zeven avonden per week in haar binnenste binnen, een uurtje voor het inslapen. Onder het kopje ‘mijn bestellingen’ bij de online boekenwinkel staat een inkijkje: Tolle, Krishnamurti, The Mother, Coelho.

“Wat levert al dit psychologische geleer en spirituele geredeneer jou eigenlijk op?”, vraagt haar lief regelmatig. Zijn bedoelde interesse vervormt in haar steeds minder tot afwijzing. “Ik wil het leven snappen,” antwoordt ze inmiddels. “Succes!” Hij trekt daarna steevast zijn wenkbrauwen wat op en bedelt met getuite lippen.

Alle zandkorrels van het Amelanderstrand kunnen niet weten hoe ons leven gaat verlopen, of we het wel goed doen. Zeker is dat twee dingen nooit stoppen: de tijd en gedachten. Van Dale zegt: na-den-ken (dacht na, heeft nagedacht); nader bij de waarheid of den grond van iets trachten te komen. Verder speurwerk toont: gaat dit denken gepaard met sterke inspanning en daaruit voortvloeiende diepzinnigheid, dan noemt men het peinzen; synoniem aan mediteren.

Op de Hollandse loungebank trekt er een koude lijn vanaf haar voeten omhoog. Is dit haar gong? Hoe lang heeft ze hier eigenlijk gelegen? Zal ze haar ogen dan nu maar openen? Dat denken houdt toch nooit op; dan kan ik net zo goed ondertussen stofzuigen.

“Ping!” Mam, de juf heeft vanmiddag moeders nodig om te knutselen. Kom je?

Yes, weer vijfendertig minuten extra in de auto. Tijd om te mediteren, nader bij de waarheid te komen. Dat kan gelukkig op elk moment op elke plek en in elk mensenleven. Om rust, inzicht en vertrouwen te ontdekken. Heeft thuiskomen na India stiekem toch heel wat opgeleverd.

Ze opent het appelgroene rondje met de witte telefoonhoorn in een woordwolk en typt: Ja schat, ik kom eraan.